Έφυγε από κοντά μας ο Μανόλης Καρέλλης, ο δήμαρχος που υπηρέτησε τον Δήμο για τέσσερις συνεχείς θητείες. Ο μακροβιότερος δήμαρχος του Ηρακλείου στην μεταπολίτευση, άφησε ένα αξιόλογο έργο πίσω του. Ο «Μουσικός Αύγουστος», η αναβάθμιση της «Βικελαίας» κ.α. φέρουν τη δική του σφραγίδα και τον αξιώνουν ως τον δήμαρχο του πολιτισμού. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Από το 1990 που εγκατέλειψε τον δημαρχιακό θώκο, έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι και η μνήμη διαγράφει εύκολα.
Πόσοι θυμούνται βασικές οδούς της πόλης (π.χ. τη Λ. Ιωνίας, την οδό Θερίσσου κ.α.) ως οφιοειδείς δρόμους με ακανόνιστο πλάτος και δύσβατους, με το φθαρμένο οδόστρωμα και την κυριαρχία της λακούβας; Πόσοι θυμούνται τους βόθρους ως το πιό διαδεδομένο σύστημα αποχέτευσης στην πόλη; Πόσοι θυμούνται τους λίγους, παλιούς, ανεπαρκείς (στά μέτρα της πόλης του παρελθόντος) αγωγούς της αποχέτευσης να ρυπαίνουν τη θάλασσα, εκβάλλοντες στο Μπεντενάκι και στον Καράβολα; Πόσοι θυμούνται το κυκλοφοριακό έμφραγμα στους κύριους άξονες του Ηρακλείου από τη διπλή κυκλοφορία των οχημάτων;
Πόσοι θυμούνται την καθολική έλλειψη του νερού στα σπίτια; Πόσοι θυμούνται την κατάσταση δρόμων και πλατειών (όπως η οδός Δαιδάλου και η πλατεία των Λιονταριών) πριν την πεζοδρόμησή τους; Θυμάται κανένας τις μελέτες καθοριστικής σημασίας για την πόλη και τους ταχείς ρυθμούς ολοκλήρωσής των, όπως το «ρυθμιστικό σχέδιο Λουκάκη» και τις επεκτάσεις του ρυμοτομικού σχεδίου; Πόσοι γνωρίζουν ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός των έργων του Δήμου το 1975 ήταν μόνο πέντε εκατομμύρια και σε ελάχιστα χρόνια ξεπέρασε το δισεκατομμύριο; Παραδείγματα αρκετά όλα αυτά, χωρίς να είναι τα μόνα, που βεβαιώνουν τον, μετά λόγου γνώσεως, ισχυρισμό μου πως ο Μανόλης Καρέλλης υπήρξε ο καλύτερος δήμαρχος σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο.
Το καθήκον στην αντικειμενικότητα, μου υπαγόρευσε τις παραπάνω γραμμές, όπως και αυτές που ακολουθούν. Στις τρεις θητείες μου στο Δήμο μαζί με τον Καρέλλη, οι σχέσεις μας ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Μάλιστα το 1981 περίμενε να αναρρώσω από σοβαρό πρόβλημα της υγείας μου, για να διορίσει τους δυο βοηθούς δημάρχου (αντιδημάρχους σήμερα) που προέβλεπε τότε ο νόμος, καθόσον τη μια θέση είχε φυλάξει για μένα.
Όμως το 1990, είχαμε φτάσει στο σημείο να συνεννοούμαστε σε ειδικά θέματα …με αλληλογραφία! Τα γράμματα πήγαιναν και έρχονταν με τη γραμματέα του. Το έτος εκείνο η αυλαία στο Δήμο έπεσε και για τους δυό μας. Εκείνος μετακόμισε στην Ευρωβουλή αφού εξασφάλισε το διάδοχό του στο Δήμο κι εγώ πήγα σπίτι μου. Γιατί μεταστράφηκαν έτσι οι σχέσεις μας; Παλιά, θα απαριθμούσα τα γεγονότα που τον βάραιναν, ως αποκλειστική αιτία της ρήξης μας. Τώρα όμως, με τη σοφία των χρόνων, διακρίνω και τις δικές μου ευθύνες…
Με τον Μανόλη συναντηθήκαμε πριν λίγους μήνες στον δρόμο. Ο καθένας μας στο απεναντινό πεζοδρόμιο. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο με ένα πλατύ χαμόγελο, χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη. Ο ένας, σαν καθρέπτης, (ο αληθινός καθρέπτης λέει ψέματα) πρόβαλε την αλήθεια στον άλλο. Τόσο εύγλωττα την αποκάλυπταν οι ματιές και το χαμόγελό μας, ώστε οι κουβέντες ήταν περιττές. Εγώ έβλεπα τον ηλικιωμένο με το μπαστούνι στη θέση του 42άχρονου δημάρχου κι εκείνος, αναμφίβολα, τον ασπρομάλλη πια 33χρονο δημοτικό σύμβουλο του ΄75. Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια. Πόση λίγη αξία είχαν τελικά οι αντιθέσεις μας…
Καλό σου ταξίδι φίλε δήμαρχε.
Του Γιάννη Σταρίδα
[candianews.gr]
